In Rwina ontmoeten we de gedetineerde Rachida (16) en haar begeleider Jovan. Rachida is slim, denkt na en heeft een sterk gevoel voor rechtvaardigheid. Thuis is haar bijgebracht dat ze zich moet aanpassen en vooral niet moet opvallen. Haar woede over onrecht heeft ze leren onderdrukken maar anderhalf jaar geleden is de bom gebarsten. Ze pleegde een geweldsdelict en werd opgesloten in een JJI (justitiële jeugdindrichting). Binnenkort komt ze vrij. Het is dan aan Jovan, de kersverse en betrokken re-integratie-officier, om er met zijn onconventionele methoden voor te zorgen dat Rachida niet opnieuw de fout in zal gaan.
Jovan neemt Rachida mee naar haar oude middelbare school om te vertellen wat er anderhalf jaar geleden precies is gebeurd. Maar Rachida wil niet praten. Tenminste, niet over haar geweldsuitbarsting. Volgens haar is dat niet het hele verhaal en is zij niet de enige dader. Maar Jovan vindt dat zij moet zij erkennen wat zij gedaan heeft. Rachida voelt zich steeds minder gehoord en haar woede bouwt op. Als Jovan steeds meer afgeleid raakt door dwingende telefoontjes van een andere cliënt, die een terugval heeft, en een verkeerde opmerking maakt, dreigt het mis te gaan. Gaat Rachida opnieuw de fout in?
Rwina is een voorstelling over dader- en slachtofferschap, over de zin en onzin van straf, over gezien worden en hoe je gezien wordt. Zou niet iedereen in Rachida’s situatie op een gegeven moment ontploffen? Maakt Jovan zich niet ook schuldig aan vormen van agressie? En waar ligt de grens tussen voor jezelf opkomen en de ander schade berokkenen?
